मुलगी झाली हो

 

 

चार क्षण जगावे म्हटलं

 

हि रात्र

 

ते बंध का रूसले

 

तुझ्या बोलक्या डोळ्यात

 

कधीतरी असे घडावे

 

आसवे वहावी अन

 

एक नव पाऊल

 

स्वप्न असे जगा वेगळे

 

क्षणभर आठवणी

 

गमवण्याचे दुःख

 

काहूर उठलय पुन्हा एकदा

 

श्वास जगण्यासाठी जे तुटले होते धागे

 

भारत मातेची व्यथा

आता हळूहळू _कविता

माणुसकी कविता

भारत देशा....

परिकथेतील राजकुमार

#AD_कथा
परिकथेतील राजकुमार

रत्नाच्या आजच्या बोलण्यातला ठसका आमोदला चागंलाच झोबंला होता.लग्नाला आकरा वर्षे उलटली तरी तिचा स्वभाव काही त्याला उमगल्या सारखा वाटत नव्हता.ड्रायव्हरला आज का सुट्टी दिली यावर ती चांगलीच तापली होती. पण अस काही विशेष कारण नव्
हते चिडण्यासाठी. आमोदला आज फारस विशेष काम नव्हते आणि त्याला घरातून काम करता येणार होते म्हणून त्यांनी परस्पर त्याच्या कार ड्रायव्हर स्वयमला सुट्टी देऊन घरी पाठवले होते.
        स्वयम पंचविशीतला देखणा तरूण होता. घरातील आर्थिक परिस्थिती बेताची असल्याने त्याला ड्रायव्हरची नोकरी करावी लागत होती मात्र स्वयमचे व्यायामाने तयार केलेले पिळदार शरिर हे सर्वांच्या नजरेत भरत असे याला अपवाद रत्ना ही नव्हती.त्याचे बोलके डोळे समोरच्या व्यक्तीला लवकरच आपलेसे करून टाकत. आणि म्हणूनच की काय रत्नाला तो आवडत असे. गेली दोन वर्षे तो आमोद च्या गाडीवर ड्रायव्हर म्हणून काम करत होता त्यामूळे तो घरातलाच एक सदस्य झाला होता.
        आमोदला आॅफीसला सोडून मग तो मुलांना शाळेतून नेआन करत असे फावल्या वेळी रत्नाला कुठे बाहेर जायचे असेल तर तो तिला ही सोडून आणायला जात असे.
एकुणच त्याचा लळा सार्याना लागला होता. रत्नाला आमोद पेक्षा स्वयम जास्त जवळचा वाटू लागला होता. तिचा बराचसा वेळ त्याच्या सोबत जात असे.आमोदला वेळ काढणं कठीण होत असे तो कंपनीत मोठ्या पोस्टवर असल्याने त्याचे घरी फार कमी लक्ष असे.स्वयमचा त्याला ही आधार वाटे.
काही अंशी रत्ना आमोद च्या जागी स्वयमला पाहू लागली होती. रत्नाचे लग्न लवकर झाल्यामुळे मुलं ही लवकर झाली होती आणि आता ती शाळेत जात असल्याने तिला  दुपारी फावला वेळ भरपूर मिळत असे. ती बर्याच वेळा अमोदला जाॅब करू का असे विचारत असे मात्र अमोदला वाटे की मुलांकडे एकाचे तरी लक्ष असावे म्हणून तो नकार देत असे. याचाच परिणाम म्हणून ती फावल्या वेळी घराबाहेर पडे स्वयमसोबत असेच तिच्या.तिच्या मनातल्या बर्याच गोष्टी ती गाडीत बसल्या बसल्या स्वयमला सांगू लागली होती. तिला तो खूप जवळचा वाटू लागला होता. तोही आपुलकीने तिची चौकशी करायचा.
एक दिवस रत्ना तिच्या मैत्रिणीच्या घरून परतताना त्यांची गाडी  खराब झाली आणि रत्नाला तिथेच थांबावे लागले. तिने आमोदला मुलांना घरी आणण्यास सांगितले. आमोदही गाडी दुरुस्त करून या म्हणाला. एव्हाना खूप अंधार पडला होता आणि गाडी दुरुस्त व्हायला वेळ लागणार होता म्हणून स्वयमने रत्नाला हाॅटेल वर थांबून आराम करण्याचा सल्ला दिला आणि तिला ही तो पटला.             जवळच एका हाॅटेलात रूम बुक करून रत्ना रूमकडे निघाली स्वयमही सामान घेऊन मागे मागे चालू लागला अचानक रत्नाचा पाय चालता चालता साडीत अडकून मुरगळा आणि ती मटकन खाली बसली. तिला तिव्र वेदना होत होत्या. तिला उठणे अशक्य होते. स्वयमने पटकन सामान खाली ठेऊन रत्नाला आधार देत खुर्चीत बसवले मात्र तिला प्रचंड वेदना होत होत्या मग मात्र स्वयमने नोकराला बोलवून सामान रूममध्ये पोचते करावयास सांगितले आणि स्वतःहून रत्नाला दोन्ही हाताच्या पाळण्यात अलगद उचलून रूममध्ये बेडवर आणून ठेवले.
    रत्नाला आज का कोणास ठाऊक तीव्र वेदनेतही स्वयमचा स्पर्श हवाहवासा वाटला. त्याने रिसेप्शनला फोन करून डाॅक्टरना बोलावून घेतले. डाॅक्टरांनी मसाज करण्यासाठी मलम दिला. स्वयमने रत्नाची परवानगी घेऊन मगच मलमने पायाला मसाज केला  .त्याचा होणारा पायाला स्पर्श रूममधील एकांत सार कस जुळून आल होते. दोघांची नजरानजर झाली आणि इतक्या दिवसात जे कधी रत्नाला बोलता येत नव्हतं ते आपसुकच ओठांवर आले.
स्वयमलाही रत्नांचं नखशिखांत सौंदर्य भूरळ पाडून गेलेलं मात्र तो नेहमी आपल्या मर्यादा सांभाळून वागे.
       आज मात्र त्याला ही स्वतः वर ताबा ठेवता आला नाही. दोघांचे डोळे एकमेकांना भिडले आणि ते दोघेही एकमेकांजवळ आले. स्वयमने रत्नाची परवानगी घेऊन मगच तिला आपल्या कुशीत घेतलं. तिनेही काही आढेवेढे घेतले नाही तीला त्याच्या कुशीत विसावल्यावर सर्व विसरले गेल्याचा भास झाला.
त्याचा होणारा स्पर्श हवाहवासा वाटला त्याच्या स्पर्शात तिला कसलाही हव्यास वाटला नाही. दोघेही एकमेकांच्या मिठीत बराच काळ विसावले होते मात्र स्वयमने तिला आधार द्यायचे काम केले. ना की तिचा फायदा घ्यायचा प्रयत्न केला. हाच त्याचा स्वभाव रत्नाचा मनात घर करून गेला. रात्री त्याच्या कुशीत कधी झोप लागली ते तिला कळलंच नाही.
    सकाळी ती उठली ते दरवाजाच्या बेलनेच स्वयमने चहा आणि नाश्ता रूममध्येच मागवला होता. रत्नाला आता बर्यापैकी चालता येत होते. तिने उठताच स्वयमला मिठी मारली आणि त्याने दिलेल्या आधाराबाबत आभार मानले. स्वयम थोडा तुटक तुटकच वागत होता रत्नाला चटकन लक्षात आलं तीने त्याला शास्वती दिली की यातले काहीच मी घरी बोलणार नाही तूही बोलू नकोस.
       पुन्हा आहे ते रूटीन सुरू झाले आता मात्र परिस्थिती बदलली होती. रत्नाला स्वयमची घरात ही गरज पडत होती. त्याचंघरातील येणजाण वाढले होते. बराच वेळ ते घरातच घालवत होते.अलिकडे रत्नाला अमोद पेक्षा स्वयम चीच गरज जास्त भासू लागली होती. त्याचा सहवास तिला आवडू लागला होता. स्वयम  जणू तिच्या परिकथेतील राजकुमार होता. मुलांना ही त्याची सवय झाली होती. रत्नाचा बोलण्यातला सततचा स्वयमचा उल्लेख अलिकडे  अमोदला खटकू लागला होता.
          त्याने स्वत आता कुटुंबाला वेळ द्यायचे ठरवले होते आणि त्याचीच सुरवात त्याने घरातुन काम करण्यापासून केली आणि म्हणूनच त्यानी स्वयमला सुट्टी देऊन घरी पाठवले होते. रत्नाला स्वयमची इतकी सवय झाली होती की तिला तो न येण्याने अस्वस्थ वाटू लागले होते.ती चक्क अमोद वर खेकसली होती स्वयमला सुट्टी दिल्याबद्दल.
सुप्रिया देवकर.

माणसातला देव कथा

#AD_ कथा
माणसातला देव

भांडी घासता घासता ज्योती बाई म्हणाल्या,ताई एक विचारू का ?आहो विचारा की काही प्रॉब्लेम आहे का काळजीच्या स्वरात शितल म्हणाली.
"नाही हो ताई काळजी करण्याचे कारण नाही आहो मी आपलं तुम्हाला जवळच मानते म्हणून मला आपल वाटल   तुम्हाला विचारावं" ज्योती बाई म्हणाल्या
'आहो एवढे आढेवेढे काय घेताय मनमोकळेपणाने बोला बर' शितल शांत पणे म्हणाली.
"ताई हातरूनाला खिळलेला माझा नवरा तुमच्या ओळखीतल्या डाॅक्टरांनी दिलेल्या औषधामुळे आता हिंडाफिरायला लागलाय ,तुमची खूप मदत झाली ताई. तुमच्या ओळखीमुळे कमी  पैसे लागले दवाखान्यात ताई.ज्योतीबाईच्या पानवलेल्या डोळयात शितलबद्दलचा आदर आणखी वाढलेला दिसुन येत होता.
पानवलेले डोळे पाहून शितल म्हणाली "आहो एक माणूस म्हणून माझं ही काही कर्तव्य आहे की नाही तुम्हाला थोडी मदत झाली तर त्यात काय बिघडलं, आहो कोणाचं चांगले होत असेल तर जरूर कराव तेवढेच मला आशीर्वाद मिळतील तुमचे काय बरोबर ना".
"ताई तुमच्या मनाचा मोठेपणा सगळा ,"ज्योतीबाई बोलल्या.
ज्योतीबाई पूढे म्हणाल्या,"ताई एक इच्छा होती माझी आता घरात सगळं सुरळीत झालय तर घरात छोटीशी पुजा मांडावी".
'आहो मांडा की मग 'क्षणाचा ही विलंब न करता शितल म्हणाली.
ताई एक विनंती होती बघा या गरिबाची ,या पुजेला आमच्या  गरिबाच्या घराला पाय लागू दे तुमचे ,तुमच्या सवडीने तेबी ज्योतीबाई बोलल्या.
शितल म्हणाली आहो यात विनंती कसली करता कधी यायचय ते सांगा मी जरूर येईन.
शितलच्या या होकाराने ज्योतीबाई सुखावून गेल्या.त्या म्हणाल्या" ताई किती मोठ्या मनाच्या आहात किती पटकन होकार दिला तुम्ही,आजवर इतक्या लोंकाकडे कामं केली पण तुमचा स्वभाव लई वेगळा आहे बघा,
माणसातला देव तुम्हीच बघा".
"अहो किती कौतुक कराल माझे येते म्हणाले ना मी मग नक्की येणार उगाच हरबर्याच्या झाडावर चढवू नका मला" शितल लगोलग ज्योतीबाईचे बोलणे तोडत म्हणाली.
ज्योतीबाई आपल काम उरकून पायर्या उतारही झाल्या .शितलनेही स्मित हास्य करत दरवाजा पुढे लोटला आणि तिचे काम उरकू लागली.
सुप्रिया देवकर.