एक दुपार अशीच... व्यक्तीविशेष

#AD _व्यक्तीविशेष
एक दुपार अशीच...
दुपारची अडीचची वेळ मिरज जक्शनमध्ये  एनसीसी कॅम्पला जान्यासाठी विस एक मुलींचा जथ्था ट्रेनची वाट पाहत बसला होता.अजुन काही मुली येऊन त्यांच्यात मिसळत होत्या.सगळ्याच युनिफॉर्म मध्ये असल्याने सर्वांचे लक्ष त्यांच्याकडे जात होते. दुपारची वेळ असल्याने नेहमी गजबजलेल जक्शन थोडं शांत वाटत होते पण या चिमण्यांच्या कालव्याने तो निजलेला प्लाटफार्म जागा झाला होता.
जो तो येता जाता त्यांनाच न्याहाळत होता,त्याच्यांकडे कौतुकाने पहात होता.पंधरा दिवस रहाण्याचे लागणारे साहित्य, खाद्यपदार्थ आणि इतर सामानाची बॅग भरून हया चिमुरड्या त्यांच्या एनसीसीच्या शिक्षिकेसोबत जायला निघाल्या होत्या.काही जणी पहील्यांदाच निघाल्या होत्या त्यांचे पालक सोबत आले होते सोडायला.
इतका वेळ या मुलीचं सार्यांच आकर्षण ठरल्या होत्या तोच समोरच्या प्लाटफाॅर्मवरून मोठमोठ्याने टाळ्यांचा आवाज येऊ लागला.आवाज तसा लांब होता पण हळूहळू त़ो जवळ येऊ लागला तसे सर्वांच्या नजरा तिकडे वळल्या.इतका वेळ चाललेला पोरींचा गलबलाट क्षणात स्तब्ध झाला.त्याही नवलाईने समोर घडणार पाहात होत्या.चारपाच साडी नेसलेल्या तृतीयपंथी व्यक्ती मोठमोठ्याने बडबडत ,टाळया वाजवत समोरच्या फलाटावर येऊन अगदी आमच्या समोर बसल्या.त्यांच्याकडे पाहताना लक्षात येत होते की हे खरेच तेच आहेत का?त्यांच्यातील एक तर दिसायला इतका रुपवान होता.इतके देखणे रुपडे होते की एक स्त्री असुन ही त्या रुपाचा हेवा वाटावा.मेकप केल्यामुळे तर एक चकाकीच आली होती त्याच्या चेहऱ्यावर.तोंडात पानमसाल्याचा तोबरा भरून असल्याने ती व्यक्ती काहीच बोलत नव्हती.भरलेला तोबरा थुंकुन त्याने बोलायला सुरुवात केली  तेही टाळ्या वाजवत तसे सार्यांनाच आश्चर्याचा धक्का बसला.
इतका वेळ कोनालाच वाटले नव्हते कि ती सौंदर्याची खाण  असलेली जणू चवळीची शेंग ..ही तृतीयपंथी व्यक्ती आहे.खरच थोडावेळ वाटल की देवाने खरच खूप अन्याय केला तिच्यावर.पण पुन्हा मनात आले की माणसासारखे माणूस ते त्यांनी सुंदर असु नये का?
या जंक्शनवर  ह्या व्यक्ती नेहमी दिसतात मात्र आज पाहीलेल्या व्यक्तीसमोर एखादी नटी देखील फिकी पडेल असे वाटत होते.फक्त आणि फक्त त्यांच्या या तृतीयपंथी लेबल मुळे कुठेतरी त्यांचं सौंदर्य झाकून गेलं होतं.त्यांच अस्तित्व लपून गेले होते.
आज समाजात अनेक अशा व्यक्ती आहेत ज्या सामाजिक बांधिलकी जपताना दिसुन येतात ज्या तृतीयपंथी आहेत.अशा व्यक्तींना प्रकाशात आणले पाहिजे.बर्याचदा काही ञास देणार्या व्यक्तीही आढळतात.टोलनाके,हाॅटेल, दुकानात जाऊन त्यांना काहीही बोलून पैसे लुटणार्या व्यक्ती देखील आहेत.
पण चांगली व्यक्ती नेहमी उठून दिसते तर वाईट व्यक्ती तिच्या गुणांनी मागे पडते.
    असो आमच्या प्लाटफाॅर्मवर ट्रेन यायची अनान्सुसमेंट होऊ लागली तसे सारे पुढच्या प्रवासाला निघण्यास सज्ज झाले.माञ ती व्यक्ती मनात कुठेतरी घर करून गेली.
सुप्रिया.

कथा. घालमेल

#AD_कथा

#घालमेल

अहो ऐकलंत का? किचन मधून पोळ्या लाटत लाटतच सोनलने अनुजला आवाज दिला .बेडवर लोळत पडलेला अनुज बेडवरूनच काय ग ... म्हणत उठला.पांघरलेली चादर तशीच बेडवर भिरकटुन तो हाॅलमधल्या सोप्यावर जाऊन टेकला.आज मला आॅफीसमधुन यायला वेळ होणार आहे सध्यांकाळच्या पोळ्या ही आताच बनवून ठेवते तूम्ही जेवून घ्या मी बाहेरच काही खावून येईन असं सोनल म्हणाली तसा अनुजचा स्वर काहीसा चिडका झाला तो नाराजीच्या सुरात सोनल ला म्हणाला तुझं अलिकडे उशिरा येणं खूप वाढलय बाहेरचे खावून तब्येत खराब होईल तुझी तु तुझ्या बाॅसला सांगत का नाही लवकर सोडायला? मीही काम करतो पण मी येतोच ना वेळेत घरी.
      सोनल ही काहीशी अस्वस्थ झाली होती पण काय करणार नोकरी सोडून दिली तर घरखर्च, गावाकडे पाठवत असलेले पैसे यांचा भार अनुजवर पडेल याची काळजी तिला वाटत होती.तिही या जाॅबने वैतागलेली होती.पण अनुजला काही सांगितले तर तो काय करेल याचा तिला अंदाज होता.तिने त्याला उत्तर देणं टाळलं आणि गडबडीने टिफीन पर्स मध्ये टाकत ती निघाली.
अनुजही मग त्याचे आवरायला गेला.
        सोनल जड पावलांनी आॅफीसच्या पायर्या चढून तिच्या टेबलाजवळ पोहचली .समोरच तिच्या बाॅसची केबिन होती.ती पोहचते न पोहचते तोच शिपाई बोलवायला आलाच साहेबांनी बोलावलं तुम्हाला सोनल येतेच म्हणाली आणि आपली पर्स जागेवर ठेवून निघाली.तिचे मन नको नको म्हणत होते पण कोणाला काय बोलणार बोलले तर लगेचच चर्चा.तिने हळूच दरवाजा उघडला आणि ती आत गेली.
उदय हा सोनलचा बाॅस होता.तिच्यापेक्षा दोन तीन वर्षांनी मोठा असेल.सोनल त्याला आवडत होती इथपर्यंत ठीक होते पण तिचे लग्न झाले आहे हे ठाऊक असूनही तो तिच्या वर प्रेम करत होता .सोनल आणि उदय दोघेही सोबतच नोकरी ला एका ठिकाणी एकाच दिवशी लागले होते.दोघांची अवस्था सारखीच होती मात्र उदय हुशार होता मेहनती होता लवकरच त्याला बढती मिळाली तो बाॅस झाला थोडा कामाचा बोजा कमी झाला.
    मिटींग घेणं आणि सर्वांना काम वाटून दिली की त्याला वेळ मिळत असे अशा वेळी त्याला समोर काम करणारी सोनल दिसे असेच काही दिवस निघून गेले तिला पाहता पाहता ति कधी ह्रदयात सामावुन गेली हे त्याचं त्याला ही कळलं नाही.सोनलला ही उदयची कंपनी आवडायची .
        लग्न होण्याआधी सोनल तासनतास गप्पा मारत असे उदयशी.उदय ही आता तिला पर्सनल गोष्टी सांगु लागला होता तिच्या जवळ व्यक्त होत होता.उदयचे नुकतच लग्न झालं होतं पण मुलगी त्याच्या पसंतीतली नव्हती गावाकडची असल्याने ती तशीच वागत होती त्यामुळे तो नाराज होता .तो जास्तीतजास्त वेळ आॅफीसमध्ये थांबत असे.
सोनल त्याला मानसिक आधार देत होती पण तिला हे कळत नव्हते कि ती उदयमध्ये गुंतुन चाललीय.उदयला सोनल खूप जवळची वाटू लागली होती तो तिला आॅफीस संपल्यावरही थांबवून ठेवत असे.सोनल हाॅस्टेलवर रहात असल्यामुळे तिला कोणी विचारणारे नव्हते.ती थांबत असे.एक दिवस ती थांबली होती बाहेर वातावरण खूप आल्हाददायक होते थंड हवा सुटली होती कधीही पाऊस पडण्याची शक्यता होती.उदयची बायको गावी गेल्यामुळे तो निवांत होता कामे आटपून दोघेही बाहेर पडणार तोच जोरदार पाऊस सुरु झाला आणि लाईट ही गेले . दोघेही आॅफिसातच थांबुन होते.
      सोनलने डा्रॅवरमधील मेनबत्ती काढून पेटवली . दोघेही छान गप्पा मारत बसले होते बोलता बोलता उदयच्या बायको चा विषय निघाला तसा तो शांत झाला.सोनलने उदयला बोलत करण्यासाठी सहजच बायकोची आठवण येतेय का असा प्रश्न त्याला विचारला तसा तो जागेवरून उठला आणि चक्क सोनलला मिठीत ओढत म्हणाला येतेय पण बायको ची नाही तर तुझी.तिला काही कळेना काय झाले ते ,पण त्याचा स्पर्श तिला हवाहवासा वाटला.तो बोलू लागला तु मला आवडतेस मी तुला किती वेळा सांगायचा प्रयत्न केला पण नाही जमले आज रहावलेच नाही.तुला असं मिठीत घ्यावं तासनतास गप्पा मारत बसावं असं नेहमी वाटते.
आज बघ निसर्गाने सुद्धा मला साथ दिली म्हणत त्याने अलगद त्याची मिठी घट्ट केली.सोनलच्या ह्रदयाचे ठोके वाढले होते नकळत तीही कुठे तरी त्याच्या प्रेमात पडली होती.ती मिठी तिला ही हवी होती.बराच वेळ दोघेही त्या क्षणात गुरफटून गेले होते.पावसाचा वेग मंदावला होता
गेलेली लाईट परत आली होती तशी दोघेही स्वताला सावरुन बाहेर पडली.
              सोनलला सतत तो क्षण आठवून मोहरून गेल्या सारखे वाटत होते.मात्र तिला उदयच्या बायको बद्दल आठवल्यावर स्वताचाच राग येऊ लागला.दुसर्यादिवशीच ती उदय ला त्याबाबत बोलली.उदयने संध्याकाळी बोलू असे म्हटले.
                 आॅफिस सुटताच तो तिला घेऊन तडक त्याच्या घरी गेला.बायको नसल्याने घर सगळ अस्ताव्यस्त पडलेले होते सोनलने पटकन आवरून घेतले तोवर उदय ने त्याच्या लग्नाचा अल्बम काढला.तो बोलू लागला आजपर्यंत माझ्या बायकोविषयी मी कोणाला काही बोललो नाही मी पोस्टग्राजुएट आणि ती फक्त सातवी शिकलेली .मी शहरात राहणारा ती गावात वस्तीवर रहाणारी.आजोबांनी वचन दिल्यामुळे मला जबरदस्तीने लग्न करावे लागले.तीला काही येत नाही रडत बसते.आताही गावाकडे गेली आहे.सोनलला काय बोलावे सुचेना ती त्याला धीर देत होती पण तो पुन्हा एकदा तिच्या कुशीत शिरून रडू लागला कुठेतरी त्याचे खच्चीकरण झाल्यासारखे वाटत होते सोनलला ,ती त्याला सावरत होती.तो पुढे बोलू लागला तु माझ्या मनातल्या बायको च्या फ्रेममध्ये बसतेस मला तुझे बोलणं, वागणं खूप आवडते म्हणत त्याने तिला आपल्या बाहुपाशात ओढले आणि तिला आपल्या बेडवर घेऊन गेला.
                काही दिवसातच सोनलच्या घरच्या लोकांनी तिचे लग्न अनुजशी लावून दिले.आता मात्र सोनलला थांबनं शक्य नसायचं.दोन्हीकडची तारेवरची कसरत ती करून कंटाळून गेली होती . तिला आता अनुज बरोबर चा संसार आवडू लागला होता.उदयची बायको ही आता परत आली होती.सोनलने आज ठरवलं होतं की काही करुन हे इथेच थांबले पाहिजे.
तिने केबिनमध्ये शिरताच उदयला ठनकाउन सांगितले की आता तु तुझ्या संसारात लक्ष दे मी तुला कुठवर पुरणार आहे.मला माझा संसार आहे.इथुनपुढे मी थांबणार नाही.तुही आॅफिस च्या  कामाशिवाय माझ्याशी बोलू नकोस.तुझ्या बायको ला वेळ दे तिला समजून घेण्याचा प्रयत्न कर.तिचे ते रौद्र रूप पाहून उदय ही काहीसा हालला.
      आपली मैत्री अशीच रहावी वाटत असेल तर तु जेवढ्यास तेवढेच बोल माझ्याशी म्हणत सोनलने केबीनचा दरवाजा जोरदार आपटला....
सुप्रिया देवकर.

आठवण (कथा)

#AD_कथा
आठवण
गावात देवळापाशी संपत आणि शालूच छोटेखानी तीन आखनी घर हुतं.घर तसं लेकराबाळांनी भरलेलं.संपतच्या पदरी पाच पोरं आणि चार लेकी असा लवाजमा हुता.शेतात खाण्यापुरत पिकायच पर पोरासनी शिकवायला पाहिजे असं संपाला नेहमी वाटायचं.संपा तसा पहीलवान गडी गावकडल्या जत्रा, यात्रा,ऊरुस सुरु झाले की हा फट्ट्या कुस्ती स्पर्धेत उतरला म्हणुन समजा. त्यातच त्यांची कमाई व्हायची पर घरात दहा तोंड खाणारी असायची एवढी मिळकत कुनाला म्हणुन पुरवायची म्हणुन इतर वेळात शेती बघत बघत तो साखर कारखान्यात साखरेची भरलेली पोती उचलायच काम करायचा.
पोती उचलून उचलून त्याच्या हाताला घट्ट् पडल हुतं.हाताला मऊपणा अजिबात राहिला नव्हता.संपा तसा शांत स्वभावाचा.स्वताच्या पोरांना कधीच रागवायचा नाही उलट त्यांना काय हवे नको ते तो बघत असायचा.
संपाची बायको शालू तशी मोठ्या घरातली होती.ति तशी बोलायला फटकळ हुती.इतक्या पोरांना कसं पोसायचे हा तिचा सवाल नेहमी संपाला डिवचत असे.पण संपत नेहमी शांत बसे,शब्दाला शब्द दिला तर भांडणं होतात हे त्याला चांगलेच ठाऊक होते.कोणीतरी मोडती घेतली पाहिजे हे लक्षात ठेऊन तो काही तरी मार्ग निघेल अशी समजूत काढून तीला शांत करत असे.
शालू जितकी तापट होती तितकीच ती कामाला ताठ होती.नवर्याच्या तुटपुंज्या पैशात भागणार नाही हे तीला ठाऊक होते.आणि म्हणुनच ती रोजगार करायला जात असे मग कधी रस्त्यावर चे दगड फोडायच काम असो नाहीतर कोणाच्या शेतात भागंलण असो किंवा शेतात लागण करायची असो ती प्रामाणिक पणे काम करत असे.
    चार पोरी पदरी असल्याने स्वैपाक करायची तिच्यावर वेळ येत नसायची.शालूच्या माहेरी भरपूर जनावरे होती , शेतात ही पिकपाणी चांगले होते तिच्या भावांची लग्न झाली होती पण मुलबाळं काही नव्हते. एका दिवाळसनाला तिचा मोठा भाऊ रघू फराळ घेऊन तिच्या घरी आला आणि बोलता बोलता त्याने शालूच्या मोठ्या मुलाला माहेरी घेऊन जाण्याची मागणी केली.शालू थोडी गांगरली काही काळ शांत झाली.संपत घरात नव्हता .त्याला विचारायच तर तो कारखान्यावर गेला होता आणि तो दोन दोन आठवडे येत नसायचा.आता काय करावे.रघूनं शालूची घालमेल ओळखली तसा तो तिला म्हणाला अगं पदरी नऊ पोरं इतक्यांना सांभाळत काम करायच.किती केलं तरी कमीच ग.एखाद पोरं कमी झालं तर तेवढाच तुला आधार.आणि आमच्या घरात सुद्धा एखाद पोरं नाही आम्ही अगदी तळहाताच्या फोडासारख जपू त्याला.
    शालू आता पुरती अस्वस्थ झाली होती.तिला रघुच बोलणं पटत होतं  पोराला सुखाचे चार घास खायला मिळतील.शिकायला चांगल्या गोष्टी मिळतिल.सगळे लाड पुरवले जातील.हे सगळं खर असलं तरी पण एवढा मोठा निर्णय एकट्याने घ्यायचा कसा हा प्रश्न तिला भेडसावत होता.
क्रमशः

सुप्रिया देवकर.सांगली

उमेद कथा

#AD_कथा
#उमेद.
आज सुरेखा वयाच्या साठीला वाटेकडे डोळे लावून बसली होती.रोजचा दिवस ती नवी आशा लावून बसली असे.आज तरी दिपक आपल्या बायकोसोबत येईल पण रोजचा दिवस यायचा आणि अस्ताला जायचा.
      नशीबाला दोष देणारी सुरेखा पदरी दोन पोरं.नवर्याबरोबर कधीच नाही पटलं म्हणुन त्यान घरातून बाहेर काढले.वयाच्या अठ्ठाविसाव्या वर्षी दोन पोरं घेऊन आई वडीलांच्या पंखाखाली आली.आईवडील काळजी करुन करून लवकरच वैकुंठ वासी झाले.झाले होता नव्हता तो आधार ही संपला.दोन सख्खे भाऊ होते पण ते तरी किती दिवस आयत खाऊ देतील त्यातच सुरेखाच्या वहीन्यानी तिला वेगळं ठेवलं.झाले आता हातावर हात ठेवून बसण्याची परिस्थिती नव्हती.नशीबाने वडीलांनी चार बुक शिकवली होती त्याचा फायदा घेत तिनं गावातल्या अंगणवाडीत काम करायला सुरुवात केली.चार पैसे मिळू लागले मुलांना शाळेत पाठवता येत होते.
दिवाळी, उन्हाळ्यात सुरेखाच्या मैत्रीनी माहेरला येत असतं तेव्हा तिला त्यांचा खुप हेवा वाटत असे.आपल्या नशिबात का नाही असे सुख याचे तिला नेहमी दुःख होई.
आपल्या मुलांना बापाचं प्रेम मिळणारच नाही का असा सवाल तिला सतत भेडसावत आसे पण तिच्या नवऱ्याने कधीच तिची किंवा मुलांची विचारणा देखील केली नाही याची खंत तिला सतत टोचणी लावत असे.
 आज साठी उलटलेल्या सुरेखाने आपली दोन ही मुले तळहातावरल्या फोडाप्रमाणे जपली होती.मुलगीचे चांगले स्थळ पाहून लग्न करून दिले होते तर मुलगाही इंजिनिअर होऊन एका नामांकित कंपनीत कामाला होता आणि त्याचही लग्न मोठ्या थाटात करून दिले होते.मात्र आज ती खूप एकाकी पडली होती.पतीची साथ तर नव्हती पण त्याच मंगळसूत्र मात्र ती मिरवत होती.लाडकी लेक आता दुसऱ्या घरी नांदत होती आणि काळजी घेणारा लेक नोकरी साठी बाहेर गावी होता.
    आज सुख पायाशी लोळण घेत होते पण सुरेखा एकाकीपणाच्या वादळात सापडलेल्या पाचोळ्याप्रमाणे स्वतासाठी आसरा शोधत होती.या वयात तिला मिळणार होता का कोणाचा आसरा?कोणी देणार होते का तिला साथ?गावाकडल्या बजबजलेल्या वातावरणात लागणार होता का तिचा टिकाव?
     आजही ती डोळे वाटेकडे लावून बसली होती आपलं लेकरू येईल आपल्या गळ्यात पडेल आणि पुन्हा एकदा मनाला जगण्याची नवी उमेद निर्माण होईल.
सुप्रिया देवकर.सांगली

घरटे. कथा

#AD_लघूकथा
#घरटे
आजीने बाहेर झाडावर पाखरांना दाणे खाण्यासाठी प्लास्टीकची बाटली कापुन बांधली होती .या बाटलीवर आरामात बसून खाता येईल अशी सोय होती.तर एका बाजूला आजीने दोन नारळाच्या करवंट्या भोक पाडून तारेने बांधून लटकवली होती . रोज नचुकता खायला दाणे आणि पाणी भरून ठेवायचा उपक्रम गेली अनेक वर्षे चालू होता.
    चिमण्या,कावळे,साळुंख्या ,कधी भारद्वाज, बुलबुल असे अनेक पक्षी  हजेरी लावत.त्याच्या किलबिलाटाची जणू सवयच झाली होती.एका  चिमणीने तर हळूहळू घरात शिरुन एका कोपऱ्यात आपला ताबा घेतला होता.दिवसभर तिचे आतबाहेर चालू असायचे प्रत्येक फेरीला तिच्या चोचीत काड्या,कापुस,गवत,असे काही नाही घेवुन ती त्या उंच कोपऱ्यात जाऊन यायची.
                      हळूहळू आणखी एक चिमणा असावा बहुधा दिसू लागला.आता त्यांची काड्या गोळा करण्याची गती वाढली होती.बहुदा छोटस घरकुल बांधून तयार झाले होते.अलीकडे चिमणी कमी दिसु लागली होती.अधुनमधुन ती आजीने ठेवलेल्या बाटली जवळ जाऊन लवकर परत फिरत असे ती काही दिवस करत होती.
एका सकाळी अगदी नाजूक चिवचिवाट ऐकू येवू लागला .मला कळेना आवाज कुठुन येत आहे.कारण नेहमी चा आवाज काहीसा वेगळा होता.आवाजाच्या दिशेने चालत गेल्यावर त्याच कोपऱ्यात पोहचले जिथे चिमणी बाईनी घरटे बांधले होते.खता मला हळूच उलगडा झाला होता कि इतक्या दिवसांची धडपड ही या नव्याने जन्माला आलेल्या पाहुण्यांसाठी होती तर.
        या पाहुण्यांना पहायची उत्सुकता खुप होती मात्र इतक्या उंचीवर जाणार असे?एकुणच काय तर हि पिल्ले पाहता येणार नाही त्यामुळे भलताच भ्रमनिरास झाला.
पिल्ले खूप चिवचिवाट करत.त्यांची आता खूप सवय झाली होती.पिल्ले आता थोडीशी मोठी झाली होती पण त्यांची आई त्यांना जास्त वेळ एकटं ठेवून दूर जात नसे.
                  एक दिवस अचानक पिल्लांचा ओरडण्याचा आवाज ऐकू येवू लागला तशी आजी आणि मी पळतच पहायला गेलो तर एक पिल्लू खाली फरशीवर पडले होते आणि त्याला काही केल्या उडता येत नव्हते.चिमणी त्याच्या भोवती अधूनमधून घिरट्या घालत होती पण तिला ही काही करता येत नव्हते.
        खाली पडलेल्या पिलासाठी आजीने लगेचच छोट्या पसरट वाटीत पाणी ठेवले व ती लांब झाली.थोडावेळ शांतता पसरली.पिल्लू धडपड करत पाणी पिवू लागले.आणि पुन्हा शांत बसले.त्याला आता थोडी तरतरी आली होती.मात्र अजून ही त्याला उडता येत नव्हते.आजीने बाहेर चा दरवाजा चटकन लावून टाकला तसे मी लगेचच तिला दरवाजा लावण्याबाबत हटकले तशी ती म्हणाली अगं मांजर आली म्हणजे ती पिल्ले खाते हे ऐकल्यावर मात्र माझ्या अंगावर काटा आला.
मग मात्र मी खिडक्या सुद्धा लावून टाकल्या.
       आजीने तांदळाचे दाणे पसरले पिलाजवळ आणि मला आत जायला सांगितले माझा जीव काही रहात नव्हता थोड्या थोड्या अंतराने हळुच जाऊन मी बघत असे.पिल्लाचे चाललेले प्रयत्न,त्याच्या आईची धडपड काळजाला हात घालणारी होती.
आणि अखेर त्या पिलाला यश मिळाले तो उडाला तो थेट घरट्यातच.आईचा जीव भांड्यात पडला होता पिल्ले सगळी एकत्र पुन्हा घरट्यात आली होती.