#AD_कथा
आठवण
गावात देवळापाशी संपत आणि शालूच छोटेखानी तीन आखनी घर हुतं.घर तसं लेकराबाळांनी भरलेलं.संपतच्या पदरी पाच पोरं आणि चार लेकी असा लवाजमा हुता.शेतात खाण्यापुरत पिकायच पर पोरासनी शिकवायला पाहिजे असं संपाला नेहमी वाटायचं.संपा तसा पहीलवान गडी गावकडल्या जत्रा, यात्रा,ऊरुस सुरु झाले की हा फट्ट्या कुस्ती स्पर्धेत उतरला म्हणुन समजा. त्यातच त्यांची कमाई व्हायची पर घरात दहा तोंड खाणारी असायची एवढी मिळकत कुनाला म्हणुन पुरवायची म्हणुन इतर वेळात शेती बघत बघत तो साखर कारखान्यात साखरेची भरलेली पोती उचलायच काम करायचा.
पोती उचलून उचलून त्याच्या हाताला घट्ट् पडल हुतं.हाताला मऊपणा अजिबात राहिला नव्हता.संपा तसा शांत स्वभावाचा.स्वताच्या पोरांना कधीच रागवायचा नाही उलट त्यांना काय हवे नको ते तो बघत असायचा.
संपाची बायको शालू तशी मोठ्या घरातली होती.ति तशी बोलायला फटकळ हुती.इतक्या पोरांना कसं पोसायचे हा तिचा सवाल नेहमी संपाला डिवचत असे.पण संपत नेहमी शांत बसे,शब्दाला शब्द दिला तर भांडणं होतात हे त्याला चांगलेच ठाऊक होते.कोणीतरी मोडती घेतली पाहिजे हे लक्षात ठेऊन तो काही तरी मार्ग निघेल अशी समजूत काढून तीला शांत करत असे.
शालू जितकी तापट होती तितकीच ती कामाला ताठ होती.नवर्याच्या तुटपुंज्या पैशात भागणार नाही हे तीला ठाऊक होते.आणि म्हणुनच ती रोजगार करायला जात असे मग कधी रस्त्यावर चे दगड फोडायच काम असो नाहीतर कोणाच्या शेतात भागंलण असो किंवा शेतात लागण करायची असो ती प्रामाणिक पणे काम करत असे.
चार पोरी पदरी असल्याने स्वैपाक करायची तिच्यावर वेळ येत नसायची.शालूच्या माहेरी भरपूर जनावरे होती , शेतात ही पिकपाणी चांगले होते तिच्या भावांची लग्न झाली होती पण मुलबाळं काही नव्हते. एका दिवाळसनाला तिचा मोठा भाऊ रघू फराळ घेऊन तिच्या घरी आला आणि बोलता बोलता त्याने शालूच्या मोठ्या मुलाला माहेरी घेऊन जाण्याची मागणी केली.शालू थोडी गांगरली काही काळ शांत झाली.संपत घरात नव्हता .त्याला विचारायच तर तो कारखान्यावर गेला होता आणि तो दोन दोन आठवडे येत नसायचा.आता काय करावे.रघूनं शालूची घालमेल ओळखली तसा तो तिला म्हणाला अगं पदरी नऊ पोरं इतक्यांना सांभाळत काम करायच.किती केलं तरी कमीच ग.एखाद पोरं कमी झालं तर तेवढाच तुला आधार.आणि आमच्या घरात सुद्धा एखाद पोरं नाही आम्ही अगदी तळहाताच्या फोडासारख जपू त्याला.
शालू आता पुरती अस्वस्थ झाली होती.तिला रघुच बोलणं पटत होतं पोराला सुखाचे चार घास खायला मिळतील.शिकायला चांगल्या गोष्टी मिळतिल.सगळे लाड पुरवले जातील.हे सगळं खर असलं तरी पण एवढा मोठा निर्णय एकट्याने घ्यायचा कसा हा प्रश्न तिला भेडसावत होता.
क्रमशः
आठवण
गावात देवळापाशी संपत आणि शालूच छोटेखानी तीन आखनी घर हुतं.घर तसं लेकराबाळांनी भरलेलं.संपतच्या पदरी पाच पोरं आणि चार लेकी असा लवाजमा हुता.शेतात खाण्यापुरत पिकायच पर पोरासनी शिकवायला पाहिजे असं संपाला नेहमी वाटायचं.संपा तसा पहीलवान गडी गावकडल्या जत्रा, यात्रा,ऊरुस सुरु झाले की हा फट्ट्या कुस्ती स्पर्धेत उतरला म्हणुन समजा. त्यातच त्यांची कमाई व्हायची पर घरात दहा तोंड खाणारी असायची एवढी मिळकत कुनाला म्हणुन पुरवायची म्हणुन इतर वेळात शेती बघत बघत तो साखर कारखान्यात साखरेची भरलेली पोती उचलायच काम करायचा.
पोती उचलून उचलून त्याच्या हाताला घट्ट् पडल हुतं.हाताला मऊपणा अजिबात राहिला नव्हता.संपा तसा शांत स्वभावाचा.स्वताच्या पोरांना कधीच रागवायचा नाही उलट त्यांना काय हवे नको ते तो बघत असायचा.
संपाची बायको शालू तशी मोठ्या घरातली होती.ति तशी बोलायला फटकळ हुती.इतक्या पोरांना कसं पोसायचे हा तिचा सवाल नेहमी संपाला डिवचत असे.पण संपत नेहमी शांत बसे,शब्दाला शब्द दिला तर भांडणं होतात हे त्याला चांगलेच ठाऊक होते.कोणीतरी मोडती घेतली पाहिजे हे लक्षात ठेऊन तो काही तरी मार्ग निघेल अशी समजूत काढून तीला शांत करत असे.
शालू जितकी तापट होती तितकीच ती कामाला ताठ होती.नवर्याच्या तुटपुंज्या पैशात भागणार नाही हे तीला ठाऊक होते.आणि म्हणुनच ती रोजगार करायला जात असे मग कधी रस्त्यावर चे दगड फोडायच काम असो नाहीतर कोणाच्या शेतात भागंलण असो किंवा शेतात लागण करायची असो ती प्रामाणिक पणे काम करत असे.
चार पोरी पदरी असल्याने स्वैपाक करायची तिच्यावर वेळ येत नसायची.शालूच्या माहेरी भरपूर जनावरे होती , शेतात ही पिकपाणी चांगले होते तिच्या भावांची लग्न झाली होती पण मुलबाळं काही नव्हते. एका दिवाळसनाला तिचा मोठा भाऊ रघू फराळ घेऊन तिच्या घरी आला आणि बोलता बोलता त्याने शालूच्या मोठ्या मुलाला माहेरी घेऊन जाण्याची मागणी केली.शालू थोडी गांगरली काही काळ शांत झाली.संपत घरात नव्हता .त्याला विचारायच तर तो कारखान्यावर गेला होता आणि तो दोन दोन आठवडे येत नसायचा.आता काय करावे.रघूनं शालूची घालमेल ओळखली तसा तो तिला म्हणाला अगं पदरी नऊ पोरं इतक्यांना सांभाळत काम करायच.किती केलं तरी कमीच ग.एखाद पोरं कमी झालं तर तेवढाच तुला आधार.आणि आमच्या घरात सुद्धा एखाद पोरं नाही आम्ही अगदी तळहाताच्या फोडासारख जपू त्याला.
शालू आता पुरती अस्वस्थ झाली होती.तिला रघुच बोलणं पटत होतं पोराला सुखाचे चार घास खायला मिळतील.शिकायला चांगल्या गोष्टी मिळतिल.सगळे लाड पुरवले जातील.हे सगळं खर असलं तरी पण एवढा मोठा निर्णय एकट्याने घ्यायचा कसा हा प्रश्न तिला भेडसावत होता.
क्रमशः
सुप्रिया देवकर.सांगली
No comments:
Post a Comment