#AD_कथा
#उमेद.
आज सुरेखा वयाच्या साठीला वाटेकडे डोळे लावून बसली होती.रोजचा दिवस ती नवी आशा लावून बसली असे.आज तरी दिपक आपल्या बायकोसोबत येईल पण रोजचा दिवस यायचा आणि अस्ताला जायचा.
नशीबाला दोष देणारी सुरेखा पदरी दोन पोरं.नवर्याबरोबर कधीच नाही पटलं म्हणुन त्यान घरातून बाहेर काढले.वयाच्या अठ्ठाविसाव्या वर्षी दोन पोरं घेऊन आई वडीलांच्या पंखाखाली आली.आईवडील काळजी करुन करून लवकरच वैकुंठ वासी झाले.झाले होता नव्हता तो आधार ही संपला.दोन सख्खे भाऊ होते पण ते तरी किती दिवस आयत खाऊ देतील त्यातच सुरेखाच्या वहीन्यानी तिला वेगळं ठेवलं.झाले आता हातावर हात ठेवून बसण्याची परिस्थिती नव्हती.नशीबाने वडीलांनी चार बुक शिकवली होती त्याचा फायदा घेत तिनं गावातल्या अंगणवाडीत काम करायला सुरुवात केली.चार पैसे मिळू लागले मुलांना शाळेत पाठवता येत होते.
दिवाळी, उन्हाळ्यात सुरेखाच्या मैत्रीनी माहेरला येत असतं तेव्हा तिला त्यांचा खुप हेवा वाटत असे.आपल्या नशिबात का नाही असे सुख याचे तिला नेहमी दुःख होई.
आपल्या मुलांना बापाचं प्रेम मिळणारच नाही का असा सवाल तिला सतत भेडसावत आसे पण तिच्या नवऱ्याने कधीच तिची किंवा मुलांची विचारणा देखील केली नाही याची खंत तिला सतत टोचणी लावत असे.
आज साठी उलटलेल्या सुरेखाने आपली दोन ही मुले तळहातावरल्या फोडाप्रमाणे जपली होती.मुलगीचे चांगले स्थळ पाहून लग्न करून दिले होते तर मुलगाही इंजिनिअर होऊन एका नामांकित कंपनीत कामाला होता आणि त्याचही लग्न मोठ्या थाटात करून दिले होते.मात्र आज ती खूप एकाकी पडली होती.पतीची साथ तर नव्हती पण त्याच मंगळसूत्र मात्र ती मिरवत होती.लाडकी लेक आता दुसऱ्या घरी नांदत होती आणि काळजी घेणारा लेक नोकरी साठी बाहेर गावी होता.
आज सुख पायाशी लोळण घेत होते पण सुरेखा एकाकीपणाच्या वादळात सापडलेल्या पाचोळ्याप्रमाणे स्वतासाठी आसरा शोधत होती.या वयात तिला मिळणार होता का कोणाचा आसरा?कोणी देणार होते का तिला साथ?गावाकडल्या बजबजलेल्या वातावरणात लागणार होता का तिचा टिकाव?
आजही ती डोळे वाटेकडे लावून बसली होती आपलं लेकरू येईल आपल्या गळ्यात पडेल आणि पुन्हा एकदा मनाला जगण्याची नवी उमेद निर्माण होईल.
सुप्रिया देवकर.सांगली
#उमेद.
आज सुरेखा वयाच्या साठीला वाटेकडे डोळे लावून बसली होती.रोजचा दिवस ती नवी आशा लावून बसली असे.आज तरी दिपक आपल्या बायकोसोबत येईल पण रोजचा दिवस यायचा आणि अस्ताला जायचा.
नशीबाला दोष देणारी सुरेखा पदरी दोन पोरं.नवर्याबरोबर कधीच नाही पटलं म्हणुन त्यान घरातून बाहेर काढले.वयाच्या अठ्ठाविसाव्या वर्षी दोन पोरं घेऊन आई वडीलांच्या पंखाखाली आली.आईवडील काळजी करुन करून लवकरच वैकुंठ वासी झाले.झाले होता नव्हता तो आधार ही संपला.दोन सख्खे भाऊ होते पण ते तरी किती दिवस आयत खाऊ देतील त्यातच सुरेखाच्या वहीन्यानी तिला वेगळं ठेवलं.झाले आता हातावर हात ठेवून बसण्याची परिस्थिती नव्हती.नशीबाने वडीलांनी चार बुक शिकवली होती त्याचा फायदा घेत तिनं गावातल्या अंगणवाडीत काम करायला सुरुवात केली.चार पैसे मिळू लागले मुलांना शाळेत पाठवता येत होते.
दिवाळी, उन्हाळ्यात सुरेखाच्या मैत्रीनी माहेरला येत असतं तेव्हा तिला त्यांचा खुप हेवा वाटत असे.आपल्या नशिबात का नाही असे सुख याचे तिला नेहमी दुःख होई.
आपल्या मुलांना बापाचं प्रेम मिळणारच नाही का असा सवाल तिला सतत भेडसावत आसे पण तिच्या नवऱ्याने कधीच तिची किंवा मुलांची विचारणा देखील केली नाही याची खंत तिला सतत टोचणी लावत असे.
आज साठी उलटलेल्या सुरेखाने आपली दोन ही मुले तळहातावरल्या फोडाप्रमाणे जपली होती.मुलगीचे चांगले स्थळ पाहून लग्न करून दिले होते तर मुलगाही इंजिनिअर होऊन एका नामांकित कंपनीत कामाला होता आणि त्याचही लग्न मोठ्या थाटात करून दिले होते.मात्र आज ती खूप एकाकी पडली होती.पतीची साथ तर नव्हती पण त्याच मंगळसूत्र मात्र ती मिरवत होती.लाडकी लेक आता दुसऱ्या घरी नांदत होती आणि काळजी घेणारा लेक नोकरी साठी बाहेर गावी होता.
आज सुख पायाशी लोळण घेत होते पण सुरेखा एकाकीपणाच्या वादळात सापडलेल्या पाचोळ्याप्रमाणे स्वतासाठी आसरा शोधत होती.या वयात तिला मिळणार होता का कोणाचा आसरा?कोणी देणार होते का तिला साथ?गावाकडल्या बजबजलेल्या वातावरणात लागणार होता का तिचा टिकाव?
आजही ती डोळे वाटेकडे लावून बसली होती आपलं लेकरू येईल आपल्या गळ्यात पडेल आणि पुन्हा एकदा मनाला जगण्याची नवी उमेद निर्माण होईल.
सुप्रिया देवकर.सांगली
No comments:
Post a Comment