पावसातलं प्रेम

पावसातलं प्रेम


पावसाचं अन प्रेमाचं
नातं खूपच जुनं
पावसाच्या साथीने
जुळतात अनेक मनं
      आभाळ दाटून आलं की
      त्याच अन तिचं बोलणं थांबत
      शब्द जातात हरवून
      माहोल जवळ घे सांगतं
बाहेर सुटलेल्या वाऱ्यासंगे
नजरेची खुणवाखुणाव होते
टपोऱ्या थेंबासोबत त्याचे
तिला न्याहाळणे होते
       पावसाचा वाढतो जोर
        हवेत सुटतो गारवा
       दोघातील कोंडी फुटून
        मागे सारतो दुरावा
विजांच्या कडकडाटात
दाटून गेलेला अंधार
त्याच्या घट्ट मिठीत
तिला मिळतो आधार
       पावसाचा वेग कधी
       जास्त कधी कमी
       केसात रुळलेल्या हाताची
       जाणवते तिला नमी
संततधार पाऊस
मातीला सुटलेला वास
घट्ट बाहुपाशातला तिचा
लयाला गेलेला श्वास
       कोसळणाऱ्या धारांचा
       आवाज पडतो कानी
       भावनांना येत उधान
       चालतो जागर प्रेमाचा मनी
ओघळणाऱ्या पावसाचा
गंध पसरतो चोहीकडे
धुंद तो बेधुंद ती अन
मिलनाची आग दोन्हीकडे
        पावसाच्या साथीने पाहतो
        तिच्या मादक डोळ्यात
        भारावलेल्या सौदंर्याने
         बुडून जातो मिलनात
 अंगावरती सरी झेलून
दोघेही चिंब ओले
भर पावसात दोघांचे
तन मन डोले
       सरींना अंगावर झेलताना
       दोघांनाही पडलाय विसर
       शरीर अन मनावर
       झालाय प्रेमाचा असर
 

sparsh

स्पर्श

नजरेच्या कोनातून जेव्हा
टक लावून मज पाहतोस
माझी मी न राहता
कुशीत तुझ्या बाहतोस

अंगावरचा  स्पर्श तुझा
मोहरून टाकतो मला
शहाऱ्याच्या सोबत मी
घट्ट बिलगते तुला

केसांमध्ये रुळलेला
हात फिरतो पाठीवर
अनामिक बिजली चमकून
फिरते साऱ्या देहावर

श्वासातील गर्मी
अन अंगात चढतो जोश
तुझ्यात सामावून
होते  मी  मदहोश

तुझ्यात  विसावून
लाभले मज परमसुख
वाढलेल्या वादळाचे
शमवून जाते दुःख

varkari

वारी  म्हटल की आठवते ती  सावळ्या सुंदर रूपातली विठ्ठलाची मूर्ती . दर वर्षी आषाढी आणि कार्तिकी वारीला
विठ्ठलाचे दर्शन घेण्याकरिता वारकरी तळमळत असतो. त्याचे पाय पंढरपूरच्या दिशेने धाव घेत असतात . ठिकठिकाणच्या संतांच्या पालख्या या निमित्तानं पंढरपूरात दाखल होतात .
            भारावलेलं वातावरण सगळीकडे विठूनामाचा गजर ऊन, वारा ,पाऊस याची जराही फिकीर कोणाला नसते. वारीत  जातीभेद,धर्मभेद गरीब, श्रीमंत अशा सर्व भेदांना मागे सारून लोक एकमेकांच्या सोबतीने पंढरपूरच्या दिशेने चालत असतात .डोळ्याचे पारणे फिटावे असा हा सोहळा आता सुरू होतोय.  प्रत्येक जण तयार झालाय विठुरायाला भेटायला, त्याच्याशी मनातलं हितगुज करायला, त्याला विनवणी करायला की देवा माझ्या कुटुंबाला सुखी ठेव.  इथे येणाऱ्या प्रत्येकाच्या इच्छा, अपेक्षा, आकांक्षा देवा पूर्ण कर.
          विठ्ठलाबद्दल मी काय सांगणार तो साऱ्या जगताचा पिता आहे तरीही तो माऊली म्हणवितो असं त्याच महात्म्य . वारकरी त्याला हृदयात साठवून धन्य होतात . असा हा नयनरम्य  सोहळा  आता सुरू होतोय त्याच्या अनुषंगानं काही कविता करण्याचा प्रयत्न केला आहे
जय जय विठ्ठल  जय हरी विठ्ठल 

वारकरी

भगवी पताका घेऊनी हाती
कपाळी बुक्का लेऊनी जण
गळ्यात माळा तुळशीची
नाचती सारे भक्त गण
      टाळ मृदूंगाच्या गजरात
      तल्लीन भजनात सारे
       भेद विसरुनीया धावती
       दर्शना तुझ्या सारे
गोरगरिबांची माउली तू
किती गुण गाऊ
ख्याती आभाळा  टेकली
तुझ्यात  रंगुनी जाऊ
       तुझ्या दर्शनाची ओढ
        डोळ्यात अपार भक्ती
        लुळ्या पांगळ्यांच्या पायी
        येते चालण्याची शक्ती
तुझा अपार महिमा विठ्ठला

ठेव तू पाठीवर हात
दीनदुबळ्यांच्या देवा
सदैव असू दे तुझी साथ

 

माझा आधारवड

बाबा,पापा ,पप्पा ,पिताजी,बाबूजी,डॅड्डी,डॅड अशा  आणखी कितीतरी वेगवेगळ्या नावांनी आपण आपल्या बाबांना म्हणजेच वडिलांना बोलावत असतो .आपल्या जन्मापासून किंबहुना त्या आधीपासूनच वडिलांची जबाबदारी ते आपल्या खांद्यावर पेलत असतात . आपल्या जन्मापासून त्यांची खरी जबाबदारी सुरू होते. 
प्रत्येक गरज पूर्ण करता यावी यासाठी त्यांचा चाललेला प्रयत्न हा ते कधीच आपल्या समोर मांडत नाहीत किंवा त्यासाठी येणाऱ्या अडचणींना ते कसे सामोरे जात आहेत याची आपल्याला  जरा सुध्दा कल्पना येऊ देत नाहीत. अवघड प्रसंग ज्यात भावनिक, मानसिक,शारीरिक त्रास त्यांना सहन करावा लागतो मग तो कौटुंबिक ,सामाजिक किंवा व्यावसायिक क्षेत्राशी निगडित असो ते त्याला शांतपणे विचारपूर्वक तोंड देत असतात किंवा त्याच्याशी चार हात करत असतात असं म्हणा . 
                कुटुंबाभोवती आपलं सारं विश्व त्यांनी निर्माण केलेलं असत . आपल्या पाल्याबद्दल त्यांना वाटणारी चिंता काळजी त्यांच्या वागण्यात बोलण्यात जाणवत असते त्यामुळे प्रसंगी कधी कठोर तर कधी मवाळ स्वभावाने ते आपल्या भावना आपल्या पुढे व्यक्त करत असतात . त्यातून त्यांचं प्रेम आपल्या बद्दलची भविष्याची चिंता दिसून येते. मुलांना  भविष्यात कोणतीही धावपळ त्रास होऊ नये यासाठी शिकण्याचा अट्टाहास ते करत असतात त्यासाठी चांगल्या सुविधा ते आपल्या पुढे उघडून ठेवत असतात.त्याचा पुरेपूर उपयोग आपण  पाहिजे. 
                    बाबा हा सामान्य माणूसच असतो पण नेहमी कर्तव्याच्या ओझ्याखाली दबलेला असतो. त्यालाही हसता येत तो ही लहान मुलासारखं रडतो, लहान होऊन त्यांच्यात खेळतो  . त्याच्या मनात खूप सार  असत पण तो कधी व्यक्त करू शकत नाही. हळव्या मनाला दगडासारखं कठिण बनवून साऱ्यांपुढे वावरत असतो आपला बाबा . खरंच त्याला आपण कधीतरी सुखद अनुभव द्यायला हवा त्यालाही कधीतरी पाखरासारखं बागडू द्यायला हवं . मनातलं त्याच्या कधी ऐकून घ्यायला हवं .आपल्याला सावली देणाऱ्या या वडाच्या झाडाला आपण ही कधीतरी सावलीचा अनुभव करून द्यावा.FATHERS DAY च्या अनुषंगानं आज बाबांबद्दल  लिहावं असं वाटलं तेही  थोडक्यात कारण मुलगी या नात्याने त्यांच्याबद्दल लिहायला खूप आहे ज्याला हा कागद ही अपुरा पडेल.  
       लग्नानंतर मुलगी सासरी जाते साऱ्यांचा समज असाच असतो की जबाबदारी संपली मात्र जबाबदारी आणखी वाढलेली असते .आता मुलीसोबत जावई घरी येणार असतो त्याला कोणतीही कमतरता भासू नये यासाठी बाबांचा वेगळाच खटाटोप चाललेला असतो. वडिलांची चाललेली पळापळ मुलीला दिसत असते. तिचा बाबा तिला सतत आठवत असतो लाड करणारा, मदत करणारा, चुकल्यावर सांगणारा, तिला प्रोत्साहन 
देणारा .त्याच अन तीच नातं खूप वेगळं असत . खरंच बाबांबद्दल किती बोला कमीच . 

माझा आधारवड 

वडील नावाचा वड
प्रत्येकाच्याच दारात असतो
घट्ट मूळ रोवून तो
अविरत उभा असतो
त्याची सावली नेहमीच
आपल्याला सुखावते
आपल्या अडचणीत मात्र
त्याचे मन दुखावते
ऊन वारा पावसाची
त्याला कधीच नसते तमा
स्वतःच्या हिमतीवर
आयुष्याचा बांधतो समा
गारवा निर्माण करतो
साऱ्यांच्या गरजा पुऱ्या करत
संकटाना  मागे
सेवा करतो अविरत
साऱ्याना आधार देणं
एकच मनी ध्यास
आपल्या सावलीत सामावणं
एकाच मनी प्यास

पावसाचा थेंब किती लहान असतो पण त्या थेंबासाठी चातक पक्षी डोळे लाऊन पावसाची वाट पाहत असतो थेंबे थेंबे तळे साचे अस जेव्हा आपण म्हणतो तेव्हा खरच हा थेंब किती महान अस म्हणाव लागेल

थेंब 
पावसाच्या थेंबाच आयुष्य किती महान
तहानलेल्या जीवाची भागते सारी तहान
इवलासा थेंब कधी भरकन मातीला भेटतो
कधीकधी झाडाच्या फांदीला थटतो
टपोरा थेंब कधी पानावर थांबतो
खळखळत मोठ्यांनी कधी गोष्टी सांगतो
अवखळ झऱ्यासोबत शर्यत लावतो
दगडगोट्यासोबत रानीवनी धावतो
थेंबथेंब एक होत होतोय जलाशय मोठा
थेंबानीच जुळवलाय पाण्याचा साठा
थेंब छोटा कि मोठा जिद्द त्याची मोठी
तहानलेल्यासाठी जणू अमृतच ओठी

सय म्हणजे आठवण आठवण हा आपल्या मनातल्या विचारांचा एक महत्वाचा कप्पा . खूप साऱ्या गोष्टी आपण साठवून ठेवतो मग त्या चांगल्या असतील वाईट असतील . याच आठवणी आपण एकांतात किवा कोणासोबत व्यक्त करतो . मनातल्या भावनांना व्यक्त करतो. त्याच आठवणी आपण वयाच्या कोणत्याही टप्यावर मांडू इच्छा तीव्र तर .

सय
आठवणीच आभाळ सार
भरून जात तुला पाहताना
अलगद तुझी सय येते
तू समोरून जाताना
      मोहरलेल्या चिंचेखाली
     काळ रान भेगाळलेल
     नव्या नव्या भेटीतील
    वातावरण सर ढगाळलेल
मोरपीस पाहता गाली
दिसू लागते हसू
चोरट्या नजरेचा बाण
सारखा काळजाला लागतो डसू
        याद तुझी येतेय
        समजावते सारख मनाला
        जिंकलस कधीच तू
        माझ्या बहरणाऱ्या प्रेमाला
हरवून जाऊया आपण
आठवणींच्या पिटाऱ्यात
सय तुझी येईल सोबत
पुनवेच्या सितारयात
     जपून ठेव माझे भाव
       तुझ्या हृदयाच्या कोंदणात
       वेलीवर वेल चढेल
       तुझ्या माझ्या बंधनात

     --    सुप्रिया

ती , तो आणि पाऊस

                   ती , तो  आणि पाऊस 


ती      पाऊस मला खूप आवडतो
          ओलचिंब भिजायला
           थेंबाना ओंजळीत झेलून
           तुला चिंब भिजवायला
तो        पाऊस नेहमी येतो
           मग वाटा ओल्या होतात
          आठवणी थेंबासोबत तुझ्या
          मग भेटीला येतात
ती       तू आणि मी अन
          अवखळ पावसाचा खेळ
          सोबतीत तुझ्या भिजाव
          टळून जाऊ दे वेळ
तो      सरीसारख धावून येण
         अन गालामध्ये हसण
         ओल्या केसांनी अंगावर माझ्या
         तुझ पाणी उडवत बसण
ती     तूच माझ आकाश अन
         तूच माझी जमीन
         निर्झर बनून छोटासा
         तुझ्यात सामावून जाईन
तो     पाऊस  अन आपल
         नात जन्मोजन्माच
         एक होऊन जगण
         आख्यान आपल्या प्रेमाच

  प्रतिमा 

कल्पनेच्या कुंचल्याने 

मी तुजला साकारले 

साकारताना तुजला सखे 

हात  माझे  गहिवरले

तूच होतीस स्वप्नसखी 

माझ्या मनीची संवेदना 

तुजला साकारताना 

किती दिल्या मी वेदना 

 असण्याला तुझ्या होता 

अर्थ साऱ्या भावनांचा 

आता भासत आहे 

खेळ आहे आसवांचा  

आठवणीतल घर 

होत घर कौलारू 

माळावरती सजलेल 

शेणामातीच अंगण होत 

पावसामध्ये भिजलेल 

    पोरं ढोरं नांदत होती 

    सुख समाधानान 

    कोरभर घास खायची 

    सारी मोठ्या आनंदान 

दिवस रात्र शेतामधी 

गुरागत राबायची सारी 

पंढरीच्या विठोबाची कधी 

चुकायची नाय वारी 

     सारा  खटाटोप होता 

     फक्त बापड्या पोटासाठी 

      ओठावरती हसू अन 

     काळजात दुःख दाटी 

आठवणीतलं घर आता 

डोळ्यात तरळून जात 

पाठीवरती हात अन 

अंगावर शहारा देऊन जात 

     कष्टाळू हातांना आता 

     उरलेच नाही  काम

     कसलेल्या जमिनीचे मात्र 

     वाढले आहेत दाम 

उंच उंच इमारतींमध्ये 

कुठे दडल कौलारू घर 

परसातल्या रातराणीचा हि 

आता ओसरलाय बहर 

shivaba

शिवबा 

असा होता एक
राजबिंडा राजयोगी
नाव त्याचे शिवराय
 ना घडला कोणी जोगी
            धारधार नाकाचा होता
            तरतरीत शेंडा
            डोळ्यामध्ये तेज सूर्याचे
           हाती भगवा झेंडा
कपाळी शोभे शिवगंध
गळा कवड्यांची माळ
छातीठोक दौडावे घोडा
शूर जिजाऊचा बाळ
         नसे ऊन वाऱ्याची तमा
         ना होते शत्रूचे भय
         भवानीचा हात शिरी
         वाटे साऱ्यांना त्याचे भय
भवानीचा उचलून विडा
गड किल्ले करी आपलासा
देई शत्रू दारी  तडा
परी मर्यादा जपल्यासा
         राजस होता राजयोगी
         तेजस्वी त्याचा बाणा
         अंगी होते शौर्य परी
         घडला नाही मीपणा
होत्या अंगी नाना कला
गानिमीची भाषा बोले
देई शत्रू हाती तुरी
शिरावर जिरेटोप डोले