varkari

वारी  म्हटल की आठवते ती  सावळ्या सुंदर रूपातली विठ्ठलाची मूर्ती . दर वर्षी आषाढी आणि कार्तिकी वारीला
विठ्ठलाचे दर्शन घेण्याकरिता वारकरी तळमळत असतो. त्याचे पाय पंढरपूरच्या दिशेने धाव घेत असतात . ठिकठिकाणच्या संतांच्या पालख्या या निमित्तानं पंढरपूरात दाखल होतात .
            भारावलेलं वातावरण सगळीकडे विठूनामाचा गजर ऊन, वारा ,पाऊस याची जराही फिकीर कोणाला नसते. वारीत  जातीभेद,धर्मभेद गरीब, श्रीमंत अशा सर्व भेदांना मागे सारून लोक एकमेकांच्या सोबतीने पंढरपूरच्या दिशेने चालत असतात .डोळ्याचे पारणे फिटावे असा हा सोहळा आता सुरू होतोय.  प्रत्येक जण तयार झालाय विठुरायाला भेटायला, त्याच्याशी मनातलं हितगुज करायला, त्याला विनवणी करायला की देवा माझ्या कुटुंबाला सुखी ठेव.  इथे येणाऱ्या प्रत्येकाच्या इच्छा, अपेक्षा, आकांक्षा देवा पूर्ण कर.
          विठ्ठलाबद्दल मी काय सांगणार तो साऱ्या जगताचा पिता आहे तरीही तो माऊली म्हणवितो असं त्याच महात्म्य . वारकरी त्याला हृदयात साठवून धन्य होतात . असा हा नयनरम्य  सोहळा  आता सुरू होतोय त्याच्या अनुषंगानं काही कविता करण्याचा प्रयत्न केला आहे
जय जय विठ्ठल  जय हरी विठ्ठल 

वारकरी

भगवी पताका घेऊनी हाती
कपाळी बुक्का लेऊनी जण
गळ्यात माळा तुळशीची
नाचती सारे भक्त गण
      टाळ मृदूंगाच्या गजरात
      तल्लीन भजनात सारे
       भेद विसरुनीया धावती
       दर्शना तुझ्या सारे
गोरगरिबांची माउली तू
किती गुण गाऊ
ख्याती आभाळा  टेकली
तुझ्यात  रंगुनी जाऊ
       तुझ्या दर्शनाची ओढ
        डोळ्यात अपार भक्ती
        लुळ्या पांगळ्यांच्या पायी
        येते चालण्याची शक्ती
तुझा अपार महिमा विठ्ठला

ठेव तू पाठीवर हात
दीनदुबळ्यांच्या देवा
सदैव असू दे तुझी साथ